Rennen voor je leven
Ligt iedereen in de kreukels, of ligt het aan mij?Of is het misschien toch de wintersomberheid die iedereen te pakken heeft? Mij in ieder geval wel. Ik heb even een pauze genomen van school. Niet het eerste wat ik zou doen, omdat ik liever doorga tot ik klaar ben. Maar damn, wat had ik het nodig.
Gisteren werd ik wakker met een stijve nek waar je 'u' tegen zegt, ik kon niet eens lopen van de pijn. Het is nu een stukje beter, maar vrolijk wordt je er niet van. Ik kan het niet helpen, maar ik vraag me dan af wat er was gebeurd als ik wel was blijven rennen? Rennen voor school, voor allerlei verplichtingen en omstandigheden, rennen voor mijn sociale leven? Als ik nu al zo'n opdonder krijg van mijn eigen lichaam, wat was er dan gebeurt?
Een vraag die nooit beantwoord zal worden. En gewoon blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Toch lijkt het er echt op dat ik niet de enige ben. Iedereen die ik spreek zit er helemaal doorheen. Een vriendinnetje van mij zei: "Wat is dit nou? We voelen ons gewoon als een stel oude wijven en we zijn pas 24!" En daarmee slaat ze wel de spijker op z'n kop.
Waarom rennen we zo hard allemaal? Waarom durven we geen pauze te nemen, even de verantwoordelijkheden te laten vallen en tijd voor onszelf te nemen? Aan alle kanten wordt er aan je getrokken, door je opleiding die je eigenlijk wel binnen vier jaar moet afronden, door rekeningen die nu echt betaald moeten worden, door vrienden en familie die je toch wel een paar keer per maand moet bezoeken, door de boodschappen die moeten worden gedaan, door een huis dat schoon moet, door feestdagen, door huiswerk, door..........
Pfff... En nu zeg ik dus even nee. Ik wil niet zo hard rennen op dit moment, ik wil ook even voor mezelf rennen. Naar de stad om eindelijk een nieuwe bril te kopen. Naar de sportschool om eindelijk in beweging te komen. In huis om eindelijk alles eens te soppen. Naar vriendinnetjes om gewoon even lekker een kopje koffie te drinken. Om dat boek te lezen wat al tijden op me ligt te wachten. Ik wil even rennen voor mezelf. Ik bedoel joggen. Of lopen. In mijn tempo de dingen die mij 'mij' maken, weer even op een rijtje te zetten.
Dit is de vierde dag, en ondanks de stijve nek geniet ik met volle teugen. Het is maar voor zes weken, maar het is even adem kunnen halen. Dus lieve mensen, welke goede voornemens je ook mag hebben voor 2008, neem ook wat meer tijd voor je zelf en schud het 'bejaarden-gevoel' van je af!!!
gepost door Lotte @ 10:53
1 reacties
