De dood en het leven
Het fenomeen 'de dood' lijkt de laatste tijd een grote rol in mijn leven te spelen. Een hoofdpersoon uit het boek dat ik aan het lezen ben (Liefde in tijden van cholera, G.G.Marquez) valt van een stoel en breekt zijn nek. De manier waarop mijn geliefde schrijver dit beschrijft geeft werkelijk waar kippenvel. Die man is geniaal met woorden. Maar dat terzijde. De hoofdpersoon uit de serie Grey's Anatomy verdrinkt en ik huil tranen met tuiten. Beetje overdreven, ik weet het, maar waar. Ik weet niet wat het is met die stomme net5 serie, ik ben écht verslaafd. Gelukkig kwam vriendlief de volgende dag aanzetten met de dvd van serie 1 met de woorden: ,,Niet verdrietig zijn, nu leeft ze weer!" Heerlijk, zo'n meedenkende gozer.Maar helaas ook in het niet fictieve leven gaat het vaak over de dood. Mijn pianolerares Heleen is onlangs overleden aan borstkanker. Met natte wangen van de tranen heb ik haar prachtige crematie mogen meemaken. Een waardiger afscheid dan een vaarwel precies in de stijl zoals jij was als persoon kan ik me niet indenken. De vader van een vriendin van mijn zusje is erg plotseling overleden. Het is voor haar de eerste confrontatie geweest met het onomkeerbare feit dat ons allemaal te wachten staat.
De moeder van een goede vriendin van mij heeft ook borstkanker gehad, godzijdank is zij weer helemaal beter. Maar het blijft een spiegel die een realistisch beeld laat zien hoe het onverhoopt kan gaan. De kracht van deze vriendin, haar blijvende optimisme is een voorbeeld voor mij. Net zoals een ander meisje dat me erg lief is. Zij heeft zo vaak nee moeten zeggen tegen een levensstijl die hoort bij een 23-jarige. Ze voelde zich soms al 80. En toch doorgaan, niet bij de pakken neer zitten. Bewonderingswaardig. En ik hoop ook dat ze weet dat ik haar bewonder om haar moed.
De opeenstapeling van al deze berichten hebben me aan het denken gezet. Hoe ongelofelijk blij ik ben met mijn gezondheid. En met die van de mensen om me heen. Je neemt het leven voor lief, staat er niet bij stil dat het echt zomaar voorbij kan zijn. En dat is natuurlijk maar goed ook, je zou er nog eens somber van worden. Op de één of andere paradoxale manier hebben al deze gebeurtenissen, echt of fictief, mij wel uit een sombere periode gehaald. Celebrate life.
Dag bittere nasmaak van Gent, de zoete smaak van mijn nieuwe stad spoelt je weg. Dag mens dat een mes in mijn rug stak, andere mensen hebben mijn wonden geheeld. Dag somberheid, het leven is te kort om onder jou gebukt te gaan.
gepost door Lotte @ 09:48
1 reacties
